Wat een bijzondere tijd hebben we achter de rug. In onze blog van juni 2021 beschreven we onze zoektocht. Benoemden we de zaken waar we tegen aan liepen. De mooie dingen, de moeilijke dingen. In ons laatste blog beschreven we onze activiteiten van de tijd die volgde. De tijd van zomervakantie, kampen en activiteiten. Een tijd waar we met veel dankbaarheid naar terug kijken. We hebben genoten van de kinderen en het team waar we mee mochten werken.

Na al deze gebeurtenissen zat ik, Roelienke, afgelopen week op een stil plekje, muziek te luisteren. Te overdenken wat er allemaal is gebeurd. Ondertussen is er in mij een groeiende onrust. Verlangens, wensen, pijn, verdriet en liefde, zo veel liefde voor kinderen om mij heen. Al deze gevoelens door elkaar, chaos van de overvloed van alles wat gebeurt. Mijn hart ligt hier, het gevoel richting de kinderen is zo groot. Aan de andere kant is mijn lichaam moe en mijn hoofd zo vol. Terwijl ik daar zo zat, sprong de muziek op een nummer van Stef Bos. De tekst raakte me, het raakte me omdat het onder woorden bracht wat ik zelf niet kon zeggen. Het lied gaf mijn onrust en gevoelens een beeld, alsof het voor mij gezongen werd.

“Ik zie in jouw grote ogen, angst die ik zo goed herken. Haast een vrouw oh, maar een meisje. De tijd heeft jou niet herkend. En ik weet dat het soms moeilijk kan zijn, het gevoel alsof niemand jou begrijpt. Soms boos op het leven, het is geven en nemen. … Jij bent te klein voor het tafelkleed, te groot voor het servet. Ik zie je kijken, ik zie je lijken. De lat wordt steeds hoger gelegd. Is het haalbaar, wat is tastbaar. Niet alles wat je ziet, is echt” – Stef Bos (‘Te groot voor het servet’)

‘Te klein voor het tafelkleed, te groot voor het servet’ Deze zin raakte me, zo sprekend en precies waar de onrust zit. Het graag zoveel willen doen, overal waar we komen nieuwe ideeën krijgen. Geraakt door de omstandigheden van velen. Het is groot, te groot. Wat is alleen ‘wel’ onze rol, waar ligt onze taak. We hebben al zoveel mogen doen en zoveel mogen meemaken. Mooie dingen, maar ook veel moeilijke dingen. Ik ben gegroeid, wij zijn gegroeid, nu te groot voor het servet. ‘Het gevoel dat niemand mij begrijpt’ Het niet onder woorden kunnen brengen, soms zijn het alleen de tranen die nog komen. Puur omdat de woorden er niet voor zijn. Vaak moet ik dan denken aan de zin ‘tranen zijn de woorden van de ziel’. Ik denk dat dit ook zo is… Ondertussen ook ‘boos op het leven’ boos en verdriet door alles wat ik zie. Er is geen begrip voor op te brengen. De enige drijfveer die er is zijn de lichtpuntjes die we zien in de kinderen, die prachtige lichtpuntjes die we mogen zien groeien, er is hoop!

Samen in gesprek, dit alles delend, hebben we besloten om ons werk ter plaatse in Oekraïne te stoppen. Het is goed om de komende tijd afstand te nemen en alles wat we mee mochten maken te laten bezinken. Zo zullen we eind september/begin oktober onze terugkeer naar Nederland maken.

Dit betekent niet dat onze betrokkenheid met Small Miracles en de kinderen hier stopt, zeker niet! Graag zetten we, na een tijd van rust, onze werkzaamheden door in Nederland. Dit door gericht hulp te gaan zoeken voor mensen die we mochten ontmoeten. Dit kan de ondersteuning zijn van kansarme families of het regelen van subsidies voor talentvolle kinderen en jongeren. Hierdoor kunnen deze kinderen en jongeren hun talent inzetten voor anderen en als voorbeeld dienen voor hun eigen omgeving. Graag willen we ook beginnen met een verjaardagfonds, zodat de meiden in het kindertehuis op hun verjaardag hun eigen cadeau mogen kiezen. Dit alles is nu nog toekomstmuziek, aan plannen en ideeën ontbreekt het zeker niet!

Het werk van Small Miracles stopt nooit, elke keer komen er weer nieuwe uitdagingen op de weg. Het kunnen kaderen is hier een must, hoe moeilijk dat soms ook is. We kijken daarom met veel waardering naar het werk van Jurjen en Ruth Knot. Ze begeven zich steeds in een wereld waar niks zeker is. Een wereld waarin je je eigen gevoel, wensen en gewoonten opzij moet kunnen zetten om sterk te kunnen zijn voor de mensen hier. De hulp is hier namelijk hard nodig. Elke dag heeft weer zijn eigen uitdagingen en niks gaat zoals gepland. Doordat alle zekerheden wegvallen, doordat we niks kunnen inbakenen, verzekeren of vaststellen is het enige wat nog rechtop blijft staan de zekerheid dat God alles in handen heeft. De tekst uit Psalm 31:4 krijgt hierdoor opeens zo veel meer betekenis: ‘Want U bent mijn rots en mijn burcht! Wijs mij dan de weg en leid mij zachtjes, omwille van Uw Naam’.

Ons gebed blijft uitgaan naar het werk van Small Miracles, het gebed om wijsheid voor alle uitdagingen die op de weg blijven komen. Het gebed om kracht om de lasten te dragen. Het gebed om liefde voor één ieder waarmee ze in aanraking komen. En het gebed om rust, rust om stil te worden en de lasten bij Hem neer te kunnen leggen. Om vervolgens Zijn plan te mogen zien.

Voor nu gaan we bezig met het afscheid van de mensen hier en gaan we voorbereidingen treffen voor de reis terug naar Nederland. Dit doen we met een mix van vele gevoelens. Want sluiten we nu wat af, of is dit pas het begin? In zekere zin sluiten we voor nu een periode af. Aan de andere kant is dit pas het begin. We hebben namelijk ons hart verloren, verloren aan al deze kinderen hier! Onze weg blijft dus open, onze toekomst ligt in Gods handen!

Alle eer aan Hem!

Veel liefs,

Richard en Roelienke