Een aantal weken geleden zijn we met zijn tweeën voor het eerst samen naar de bergen geweest. Wat was het heerlijk om er samen even tussenuit te zijn, maar vooral, wat mogen we leven in een prachtige mooie omgeving! We liepen samen op een rotsachtig pad naar boven. Soms moesten we over bergbeekjes springen of via grote rotsen naar de overkant springen. Het was haast gevaarlijk om van de omgeving te genieten, omdat we dan het zicht verloren op waar we liepen. Voor we het wisten slipten we van een steen of stonden in een plas water. Al wandelt en wankelend beseften we ons dat dit uitstapje veel lijkt op het afgelopen half jaar in Oekraïne.
Zo bewandelen we samen een onbekend pad omhoog, niet goed wetend waarheen. Op onze weg genieten we van de kinderen, de mensen om ons heen, het werk en het land. Aan de andere kant staan we wankel, voordat we het weten slippen we weg, staan we met onze voeten in de narigheid of verliezen we het zicht op onze omgeving.
Een half jaar geleden schreven we in een artikel wat uitgegeven werd door ‘Trots op Meppel’: ‘ je kan beter in het diepe springen dan in het ondiepe’. Dit hebben we geweten, we hebben de sprong genomen en zijn een weg ingeslagen. De weg is alleen lang, het pad is onbekend en we weten niet goed waartoe hij leidt. We zijn nu op een punt waar onze pas vertraagd, twijfel, onrust en vermoeidheid komt om de hoek kijken. Zijn we verdwaald? Waar gaan we naar toe, nog belangrijker; wat is Gods plan met ons?
De afgelopen tijd bestond ons werk uit veel verschillende werkzaamheden. Zo namen we een stukje begeleiding over in het meisjestehuis. Gaven we sportlessen op drie verschillende kampen. Richard leidt een voetbalteam van Small Miracles. Hielpen op een zigeunerschool en zijn daar ook gestart met een evangelisatie project. Daarnaast ondersteunen we bij verschillende hand en span diensten in het meisjestehuis of voor Small Miracles. Het is veelzijdig, afwisselend en leren veel nieuwe mensen kennen. Aan de andere kant voelt het werk vaak frustrerend, doelloos en worden we er moedeloos van. Deze laatste zin klinkt heel negatief en is het misschien ook wel. Daarom leg ik hem graag wat verder uit. Het heeft namelijk te maken met verschillende aspecten. Als eerst merken we het verschil in cultuur en arbeidsethiek. Waarin Nederland door welvaart en efficiëntie getekend is, is Oekraïne op veel plaatsen getekend door armoede en staat het vaak nog in de kinderschoenen van gezondheidszorg, pedagogiek en psychologie. Terwijl ik dit typ moet ik denken aan een zin uit een boek wat ik momenteel aan het lezen ben van Hanneke van Dam. Zij schreef: ‘de efficiëntie waarop wij in het Westen zo trots op zijn, heeft veel te maken met de welvaart waarin we opgroeien. Welvaart is niet alleen een gevolg van efficiëntie, maar ook een voedingsbodem.” Beide zijn onlosmakelijk met elkaar verboden. Bij gebrek aan welvaart is het vaak onmogelijk om efficiënt te werken. Er kan niet ver vooruit gepland, gedacht of ingekocht worden; omdat het niet duidelijk is of het geld of de middelen ervoor aanwezig zijn. Eigenlijk kunnen we dus alleen maar respect hebben dat de mensen hier doorzetten met de middelen die ze hebben. Niettemin blijft het vaak frustrerend dat plannen en organiseren vaak moeilijk gaat, niks gaat volgens plan.
Een ander aspect is dat we een beslissing hebben genomen, de beslissing om een poos het werk van Small Miracles te ondersteunen. Het werk van Small Miracles is alleen heel veelzijdig en bestaat uit het financieel ondersteunen van verschillende zigeunerkampen, scholen en kinderen. Daarnaast worden mensen geholpen door een luisterend oor, advies en praktische hulp. In de praktische hulp kunnen we ondersteunen, de rest gaat ons voorbij. Het gevolg is dat onze beslissing nu zijn vorm mist. Laatst luisterde ik naar Michael Pilarczyk, een bekende spreker in de zakenwereld, hij sprak over het nemen van beslissingen. Zo sprak hij ook over mensen die succesvol zijn in het leven. Mensen die succes hebben, hadden in het verleden een duidelijk doel en hebben vervolgens de beslissing gemaakt om er alles voor te doen om dat doel te bereiken. Zelf merken we dat we niet duidelijk weten wat we exact willen, er is veel onduidelijkheid in ons hoofd. Gebrek aan helderheid, waardoor we niet weten wat we moeten doen en waar we moeten beginnen. Het is een sprong in het diepen geweest, alleen wisten we van te voren niet goed wat we wilden gaan doen en waren we hier wel op voorbereid? Vaak komt het vage gevoel in mij op dat we juist nu in de voorbereiding zitten voor wat er gaat komen. Dit geeft alleen het gevoel dat we aan het dwalen zijn, dwalen geeft gelegenheid om te ontdekken. Maar maakt ook onzekerheid en kost veel energie.
Ten slotte is moedeloos vaak een gevoel wat naar boven komt. Er zijn zo veel zorgen en overal is hulp nodig. Vaak weten we alleen niet hoe we kunnen helpen. Gebrek aan taal, lef en ervaring misschien. We horen de verhalen, zien de getekende ogen van kinderen, de verscheurde levens van volwassenen en de gebrokenheid van ouderen. Ook zien we dat er gebrek is aan geld en aan goede mensen die het werk kunnen uitvoeren. Het welzijn van de zigeunergemeenschappen gaat achteruit, jongeren problematiek neemt toe, en zicht op een liefdevolle God vervaagt. Het speelt zich allemaal voor onze ogen af, het voelt alleen alsof we er naar kijken met gebonden handen en dicht gesmoorde monden. Gewoon niet wetend hoe te beginnen, wat te doen en waar aanwezig te zijn.
Vol van al deze gevoelens en gedachten zaten we bij een afsluiting van het schooljaar op één van de zigeunerkleuterscholen. Bij deze afsluiting nam ook één van de juffen afscheid. Ze had voor iedereen die het afgelopen jaar een rol had gehad in de school een Bijbeltekst uitgeprint en ingelijst. Zo kregen wij tot onze verassing ook een lijstje in onze handen gedrukt. Een tekst uit Mattheüs, er staat geschreven: “Bid en u zult ontvangen waarvoor u bidt. Zoek en u zult vinden wat u zoekt. Klop en de deur zal voor u worden opengedaan. Want ieder die bid, ontvangt. Wie zoekt, vindt. En voor wie klopt, gaat de deur open”. Bij het vertalen van de tekst rolde de tranen over mijn wangen. Ze had geen andere tekst kunnen geven die ons zo raakt op dit moment! We zijn zoekende, misschien niet precies wetend waarna we opzoek zijn. Met gevouwen handen vragen we God hoe we nu verder moeten gaan, om zijn leiding. Maar bovenal om een luisterend oor om zijn stem te horen, vertrouwen, lef en geduld.
We weten nog niet waartoe onze weg leidt, of we hier op onze plek zijn of toch ergens anders. Wat we wel weten is dat we hier sowieso nog een jaar langer mogen verblijven. We zijn God dankbaar dat we ons jaarvisum, na heel wat gedoe, bijna mogen ontvangen. En we zijn dankbaar voor de liefde die Hij is ons hart geeft voor de prachtige en de door het leven getekende meiden uit het meisjestehuis, en de kinderen met smoezelige gezichten, kapotte kleren en de hoopvolle ogen van het kamp. We blijven zoeken naar onze plek, een plek waar we met hoop bruggen mogen bouwen en met de liefde muren mogen afbreken die door angst zijn opgebouwd. Een plek waar de Waarheid mag gaan leiden en waar we Gods woord en liefde mogen delen.
Ga met God!
Liefs Richard en Roelienke
