Dit is een heel kort zinnetje, maar wat zegt het veel! 31 Januari schreven wij ons 2e blog en vandaag is het 14 maart. In totaal zijn we nu 42 dagen verder, 42 extra dagen waarin we onze tijd, energie, en liefde konden geven hier aan de kinderen hier in de Oekraïne.

Samen zijn wij gestart met het geven van teken en gymlessen op 3 verschillende kampen. Elke maandag, donderdag en vrijdag ochtend geeft Roelienke een tekenles en Richard een gym/sport les.
Daarnaast is Roelienke elke dinsdag en donderdag de hele dag op een zigeunerkampschool aan het werk in Dimicso. In de ochtend komen de kinderen van de kleuterschool, er wordt geleerd, gespeeld en samen ontbeten en geluncht . ’s Middags komen de schoolkinderen, er wordt samen geluncht, er is huiswerkbegeleiding en we doen sport/spel.

Richard geeft elke woensdag en zaterdag een voetbaltraining aan kinderen O7. Daarnaast heeft Richard contact gezocht met Bob Fijnheer van Keepers School Noord. Richard gaat hier ook keeperstraining aanbieden en Bob wil ons daar bij helpen door middel van trainingen op papier, materialen en een nieuw geschreven boek wat binnenkort mag uitkomen. Hier zijn we als stichting, maar ook alle andere voetbaltrainers natuurlijk heel erg blij mee.

In het meidentehuis gebeurt ook van alles. Veel meiden zijn ontzettend druk met school, sommigen zitten in hun examenjaar en mogen dit jaar als alles lukt ook gaan slagen! Wij mogen, omdat we dat gewoon heel leuk vinden met ze sporten, spelletjes doen, tafel voetbal, pingpongen, en af en toe als het even lekker weer is gaan we lekker naar buiten. Ook hebben we hier gezien hoe het is als een meisje word geadopteerd, wat voor impact dat heeft op een groep met 80 meiden waarvan er dus 1 een nieuw gezin krijgt. Maar we hebben ook mee mogen maken hoe het is om een nieuw meisje van 2 jaar op te halen. Het gezin kan niet meer voor haar zorgen en nu mag zij hier in het meidentehuis zijn. Lieve mensen wij leven anno 2021 in een wereld waar dit nog steeds gebeurt, wat een pijn dit met zich mee brengt. Hoe belangrijk is stabiliteit voor kinderen, een warm gezin. En natuurlijk zijn wij aan de andere kant dan ontzettend blij dat ze hier in dit meidentehuis terecht komen. Want ze hebben het hier echt goed als je de verhalen hoort van andere kindertehuizen hier in de omgeving. Blijdschap en verdriet wat je elke dag voelt als je hier mag werken.

Daarnaast gebeuren er ook nog zeker andere dingen. De jongens van ons dartgroepje uit Meppel hebben er voor gezorgd dat tijdens de transport er een aantal dartborden en bijbehorende materialen bij zaten. Deze zijn nu door Richard en Jurjen gegeven aan Tibor. Hij is eigenaar van een groot sportcomplex in een grote stad Berehove hier 45 minuten rijden vandaan. Richard gaat hier helpen met dart clinics en ondertussen gaan we kijken welke sporten hier nog meer ingevoerd kunnen worden. Er word hier al op leuk niveau gevoetbald en nu dus ook gedart, maar het zou mooi zijn als hier nog meer verschillende sporten uitgevoerd kunnen worden. Fijn om iemand hier te hebben die begrijpt dat sporten zo belangrijk is voor kinderen en volwassenen en wat fijn dat wij hier zijn om hun daar een iets bij te ondersteunen.

We zijn dankbaar voor al deze dingen die we hier mogen en kunnen doen om iets van Gods liefde hier te laten zien aan al deze kinderen om zijn Naam en Koninkrijk groot te maken.

Helaas ook hier krijgt het Corona-virus steeds meer grip. Als je hier rond loop zou je zeggen dat het er niet is, maar de cijfers zeggen toch iets anders. 2 week geleden kwamen hier nieuwe maatregelen. Dit betekende dat alle scholen, kinderopvang etc. dicht moesten. Hierdoor kon ons werk op de zigeunerkampen al niet meer doorgaan. Ook alle meiden in het kindertehuis kregen weer online les. De voetbaltrainingen zijn deels gestopt, en echt reizen naar andere plekken is ook hier niet verstandig. Oftewel, ons werk hier werd behoorlijk ingeperkt. Ook kregen wij te horen dat de kans aanwezig was dat alle grenzen dicht zouden gaan. Dit hebben wij goed in de gaten gehouden en vorige week samen besloten met Jurjen en Ruth om in Hongarije in quarantaine te gaan, snel voordat alles grenzen eventueel dicht zouden gaan. Dit was nodig omdat je met een EU-paspoort maximaal 90 dagen in de Oekraïne mag zijn. Wij zaten er nog ruim voor , maar stel dat je er niet uit zou kunnen dan ga je misschien over je dagen heen. Vandaar dat wij besloten om eerder te vertrekken naar Hongarije. Hiervoor moesten wij een papier regelen en deze aan de grens laten zien was het idee.
Stel dat ze ons niet toe zouden laten hadden we 2 opties. Of we gingen op doorreis terug naar Nederland of omdat we nog genoeg dagen over hebben op ons paspoort terug Oekraïne in, met het risico dat misschien de grenzen dicht zouden gaan.

Vorige week zondag, 7 maart 2021 stonden wij bij de grens. ’s Ochtend afscheid genomen van alle meiden. Veel spanning, maar ook vertrouwen dat alles goed mocht gaan. Na 3 uur wachten, waren wij aan de beurt. Helaas gaven ze aan dat wij niet in quarantaine mochten in Hongarije. We moesten nu kiezen, en we kozen ervoor om terug Oekraïne in te gaan. Dan nog maar 2,5 knallen hier in het kindertehuis met quarantaine, met de hoop dat wij op een andere manier toch ons visum krijgen.

Gek, want terwijl we dit nu allemaal schrijven zijn we alweer een week verder. “Wat vliegt de tijd”…
14 maart 2021, alweer een extra week voorbij. En nog steeds geen idee of wij in quarantaine mogen in Hongarije, of dat we misschien een papier krijgen om binnen 24 uur heen en terug te mogen om ons nieuwe paspoort op te halen. Veel vragen die steeds je hoofd inschieten. Maar ook een sterk gevoel van vertrouwen dat wat er ook gebeuren mag het Gods plan mag zijn met ons. Krijgen wij ons paspoort om ons hier nog eens 3 maanden actief in te zetten? We weten het niet, en dat is eigenlijk wel prima!  We merken dat hoe graag wij als mensen ook iets willen, er zomaar iets kan gebeuren waardoor we wankel staat of misschien wel even omvallen. Durven we te leven op de dag? Durven we te leven in vertrouwen? Durven we misschien te leven en te werken op Gods tijd en niet dat van ons mensen? Wij proberen om in ieder geval dicht bij hem te leven, en hem de leiding te geven over ons werk. Hij is nabij!

Richard & Roelienke